บทที่ 172

คำพูดนั้นทั้งตรงไปตรงมาและเปี่ยมด้วยอารมณ์ที่หนักหน่วง ทำให้อิเลนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เธอหลุบตาลงตามสัญชาตญาณและกระแอมในลำคอเบาๆ

แบรดลีย์เครียดขึ้นมาทันที “เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า ผมจะไปตามหมอมา...”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ จริงๆ”

อิเลนรีบโบกมือปฏิเสธ “ฉันไม่เป็นไร แค่... คอแห้งนิดหน่อยค่ะ”

แบรดลีย์ถึ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ